Ze względu na charakter oraz budowę rozróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję oraz są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, niemniej jednak mają też delikatniejszą sierść, prawidłowo sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie bardzo porywające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są także znacznie silniejsze i masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są duże. Te konie wykorzystane są do cięższych prac agrarnych czy transportowych. Nie są prędkie i nie muszą być – pracują najczęściej w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych sytuacjach przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto posiadać koszulki jeździeckie. Stereotypowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Twierdzi się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, czyli zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co ciekawe, w średniowieczu to oczywiście te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy oraz stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, niemniej jednak za to prawidłowiej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednakowoż za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, innymi słowy takie, jakie mają znaczące i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są kolosalne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w bajkach oraz powieściach są kobyły kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
